วันพฤหัสบดีที่ 19 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2552
แนะนำโรงเรียน
โรงเรียนเซนต์ฟรังซีสซาเวียร์ คอนแวนต์ เป็นโรงเรียนแห่งแรกที่สอนภาษาไทย และภาษาต่างประเทศ ในตำบลบ้านญวน อำเภอสามเสน จังหวัดพระนคร ก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2468 สังฆราชเรอเนแปโรสได้ยกที่ดินและอาคารสองชั้น ให้เป็นโรงเรียนชั่วคราว ตามความประสงค์ของบาทหลวงบรัวซาต์ ( Broizat) เจ้าอาวาสวัดบ้านญวน สามเสน ที่จะให้คณะภคินีเซนต์ปอล เดอ ชาร์ตร เข้ามาจัดการศึกษาให้เด็กหญิง ในชุมชนเขตวัดสามเสน และชุมชนใกล้เคียง โดยมี ซิสเตอร์เดซิเร ดำรงตำแหน่งอธิการิณี และนักบวชอีก 4 คน เป็นผู้รับรองหนังสือ ในปีแรกที่เปิดสอนมีนักเรียน 59 คน ปัจจุบันตั้งอยู่ เลขที่ 92 ซอยมิตรคาม ถนนสามเสน แขวงวชิรพยาบาล เขตดุสิต กรุงเทพมหานคร บนเนื้อที่ 5 ไร่ 59 ตารางวา
“ ศึกษาดี มีวินัย ใจเมตตา ใฝ่หาคุณธรรม เลิศล้ำการงาน”
วิสัยทัศน์
มีคุณธรรม เลิศล้ำปัญญา พัฒนาตนตามศักยภาพ รักความเป็นไทย สนใจสิ่งแวดล้อม พร้อมสู่ความเป็นสากล
เครื่องหมายของโรงเรียน มีสองรูปลักษณ์ ดังนี้
“ สีเขียว – เหลือง”
ที่ตั้งโรงเรียนเซนต์ฟรังซีสซาเวียร์ คอนแวนต์
วันพุธที่ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2552
"เปียน้อยยังคงรัดสนิทแนบใจ. . . .ดั่งพวกเราผูกพัน"
ก็อยู่จนเป็น ย่าโรงเรียนเลยนี่นา ตั้งแต่อนุบาล 2 จนถึงมัธยม 6 อยู่มาได้ไง 14 ปี ตัวเองยังงงงง แต่ก็ต้องยอมรับว่าเคยคิดจะนอกใจโรงเรียนไปสมัครเรียนที่อื่นเหมือนกัน แหม!ก็อยากจะลองเปลี่ยนบรรยากาศมั่งนั้นแหละ อารมณ์เด็กๆ แต่สุดท้ายก็นะ กลับมาตายรังซบอกโรงเรียนทู๊กที อยู่ๆไปก็ยิ่งรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ อย่างว่าสถานที่ก็ดี เพราะไม่ติดถนนใหญ่มลพิษก็เลยน้อยตามไปด้วย แถมอยู่ใกล้แม่น้ำเจ้าพระยาอีกตะหาก มีตลาดที่มาโรงเรียนเช้าๆก็ตักบาตรได้ มีร้านอาหารมากมายชื่อเสียงโด่งดัง บางร้านมีอายุเป็นร้อยปี อยู่โรงเรียนนี่สมบูรณ์สุดๆทั้งนอกโรงเรียน ในโรงเรียน อ่านๆอยู่อาจจะแปลกใจ เด็กน้อยคน จะชอบอาหารโรงเรียนตัวเอง แต่เพราะความใส่ใจสุขลักษณะโดยเฉพาะอาหารของนักเรียนนี่แหละทำให้โรงเรียนจัดเตรียมอาหารที่สะอาดปลอดผงชูรสให้กับนักเรียน ส่วนอาหารจานเด็ดก็คือ แกงไก่ไข่ดาว ขอให้ลองสักครั้งแล้วจะติดใจ ศิษย์เก่าทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า แกงไก่ไข่ดาวโรงเรียนอร่อยที่สุดในโลกกกก เห็นที่ไหนเมื่อไหรเป็นต้องนึกถึงโรงเรียนให้ได้ไปร้านอาหารก็คิดถึงโรงเรียนขึ้นมาซะเฉยๆซะงั้น จบเรื่องปากท้องแต่เพียงเท่านี้แค่นี้ก็น้ำลายไหลแล้วหละคิดถึงอาหารจานโปรด5555+
เรื่องต่อไปก็คือ อาจารย์ที่เคารพทุกท่าน จบออกมาไม่ถึงปีก็อดคิดถึงเสียงของอาจารย์ฝ่ายปกครองที่ท่านคอยอบรมสั่งสอนม้าดีดกะโหลกอย่างพวกเราจนปากเปียกปากแฉะไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องผม สโลแกนก็คือ ผมต้องยาวตรงเท่ากันทุกเส้น แต่ก็นะยิ่งอยู่มัธยมปลายก็ยิ่งอยากจะสวยตามแฟชั่นเค้า ขอให้ได้ซอยนิด สไลด์หน่อยก็มีความสุขแล้ว ยิ่งตัวหน้าม้าได้นะมีความสุขที่ซู๊ดดดด แต่สุดท้ายก็เจอไม้ตายแกะผมเปียตรวจ แล้วตัดถึงเส้นที่สั้นที่สุด พวกเด็กแอบผิดระเบียบก็โดนตัดกันไปตามระเบียบ (แต่ก็นะโดนตัดเสร็จเย็นนั้นก็ไปซอยอีกไม่ได้จะมีความเข็ดหลาบ) จะว่าไปมันก็เป็นรสชาติของเด็กคอนแวนต์นั้นแหละ หิหิ พวกเราก็รู้ดีนั่นแหละว่าอาจารย์ต้องการให้เราอยู่ในกฎระเบียบ ถึงอาจารย์จะเข้มงวดแต่เราก็รักอาจารย์ทุกท่านอยู่ดี จะว่าไปกฎระเบียบที่เคร่งครัดก็สอนอะไรเราหลายๆอย่างโดยไม่รู้ตัวทั้งทางตรงและทางอ้อมนั่นแหละ เรื่องความประทับใจสุดท้ายก็คงหนีไม่พ้นเพื่อนๆที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตั้งแต่เด็กๆ บางคนทะเลาะกันดีกันเป็นสิบๆรอบสุดท้ายก็กลับมาเป็นเพื่อนรักกัน บางคนเห็นหน้ามานานรู้จักกันจริงๆไม่กี่ปีแต่สนิทกันจนแทบตายแทนกันได้ก็มี บางคนมองภายนอกเรียบร้อยหยั่งกะผ้าพับไว้เป็นที่รักของอาจารย์แทบทุกคนแต่พออยู่กับเพื่อน เพื่อนๆก็อึ้งกิมกี่กันไปเพราะมันช่าง ตลกฮา โก๊ะ เอ๋อ ซุ่มซ่ามซะไม่มี (มันแอ๊บเรียบร้อยตอนอยู่กับอาจารย์ไปงั้น แต่ก็มีเพื่อนๆหมั่นไส้ไม่น้อยนะ โดยเฉพาะอีตอนตรวจผมนั่นแหละ หน้าตาเรียบร้อยนั่นแหละถึงผ่านการตรวจจากอาจารย์อย่างสบายๆทั้งๆที่ซอยผมทั้งหัวหาผมที่เท่ากันซักเส้นแทบไม่มี ส่วนพวกหน้าผิดระเบียบ ตัดซะตรงทุกเส้นโดนหาว่าซอยมาโดนตัดออกเป็นนิ้วซะงั้น ==> พวกเกิดมามีกรรม5555+ อ่านมาเนี่ยคงทายออกว่าคนเขียนเป็นพวกแรกนะ ;p ) เอาเป็นว่า ไม่ว่าทุกคนจะเป็นยังไงแต่ทุกคนก็มีความรู้สึกที่ดีมีมิตรภาพที่งดงามให้แก่กันและกัน
ทุกคนทำให้รุ่น Dolchezza เป็นมากกว่ารุ่นที่มีความสดใส หรือสีสันที่งด
งาม แต่ยังเป็นรุ่น SF82 ที่โรงเรียนเซนต์ฟรังซีสซาเวียร์คอนแวนต์ สร้างสรรค์ปั้นแต่งอย่าประณีตตั้งใจ ให้นักเรียนทุกคนมีคุณภาพ ดำเนินชีวิตอยู่ในสังคมได้อย่างเป็นสุข ไม่สร้างความเดือดร้อน ช่วยเหลือรับใช้สังคมได้อย่างมีประสิทธิภาพ หรือเรียกได้ว่า “สร้างคนให้เป็นคน” อย่างแท้จริง
อย่างว่านั้นแหละ เวลาไม่เคยหยุดนิ่ง ในเมื่อทุกคนย่อมมีความฝัน และงานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกรา เมื่อถึงเวลาที่ทุกคนต้องแยกย้ายไปตาม และทำความฝันของตัวเองให้เป็นความจริง เราก็ได้แต่เก็บความทรงจำที่ดีในช่วงชีวิตมัธยมปลายเอาไว้ แล้วก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างแข็งแกร่งมั่นคง แต่ก็มีความอ่อนโยนเหมือนขนนก เส้นด้ายแห่งความรักความผูกพันที่ถักทอมาเป็นเวลายาวนาน ทุกข์สุขที่เคยเกิดขึ้นภายในบ้านหลังใหญ่ ยากเหลือเกินที่จะสรรหาคำใดมาบรรยายคุณค่าที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด
เส้นทางที่เราต้องหันหลังก้าวเดินจากโรงเรียนมากไกลแสนไกลเพียงใด แต่บรรยากาศของโรงเรียนที่รักก็ยังคงอยู่ในใจของพวกเราอยู่เสมอ บ้านที่เราผูกพันจะกี่วันแม้ห่างไกลซักเพียงใด....ใจเหมือนเดิม
**********************************************************************
